de vlucht vertrekt het luchtnet fronst de regen sleept de schemer in paarse rimpels door de wind over wegen vogels wolken tegenliggers naar wat nergens in verborgen zit beslagen spoel ik aan de laatste aanwas van de avond weeën zwellen van het klamme mistlicht aan en af rollen terug en remmen drukken mij tussen haar lippen spannen samen en ze glundert deinend op het dekbed in haar hei we trekken op voorbij de dijken langs het wegdek spreiden dijen klappen molens en weer af we liggen in het water het harmonium breekt open en ik sla de nachtvlucht gade waar ik sta vertraagt verwachting zingt volledige verdoving in het wolkendek wacht het instrument het licht de maan vertroebelt opgezogen in het wachtlicht door geen toekomst door vermoeden waar ik sta vergroot de tijd de molens lippen en haar zij het klamme mistlicht klappen water en de tijd vergroot de vangrail en ze ademt lacht het water staat me nader dan we knippen in het dekbed in de vertes vaart het waaklicht op de wegen ik schrik wakker honderdzestig hoe de nacht zoemt handen zweten en ze noemt me zwarte kamer op de snelweg vergelding dooft het licht met een knipoog

Met onze handen tussen ons in elkaar gevouwen hielden we als een gedeeld gebed je kamer open naar de dageraad en vielen er in slaap als dieren het verkeer onwillig onder ons het stoffig kruispunt Marrakech en Korenbeurs Droog klapte de zomer uit en deed ik alles voor het eerst van trein tot trein ik droomde voor het eerst van harte, van nature van hoe de stad een stad was met mijn hoofd tussen je benen bracht ik vruchten naar het hof om te noemen offergaven Zonder woorden, zonder geluid Elk geluid een woord in wording een woord een naam voor hoe het is. Het is simpel; dit is fijn. Nu geheimen ons gedeeld zijn zoals eigenschappen zijn, niet te vragen definitie, wat betekent dit, nu elk woord niet betekent tot het uitgesproken is Genegenheid, affectie, wat verliefdheid, wat zijn geiten, wat zijn vijgen, wat geliefden, wat zijn stiltes die hun eigen leven leiden? En misschien is het een grap dat seks niet iets was niet iets groters; het was stil, als een gat waarin de liefde misschien wel kon, misschien niet kon Nou, het hoefde voor het eerst niet meer te zijn dan overgave. Niet bedoeling als mijn vroom schuldbewustzijn.

Geen tijd het spijt me voor jou, voor mij. Geen geduld, geen medelijden iedereen lijdt

Of ze iemand is die het weer probeert te volgen, wat voor hond ze nemen zou, wat voor baasje ze zou zijn, waar haar stiltes over gaan. We kunnen nog de hele zomer naar de regen kijken. Het maakt weinig uit voor kleine manen, dromen, voor het slapen van haar lichaam, voor de bedding van haar tong dat ze niet alles hoeft te weten, maar genoeg. Zomervriendje, zondagsliefde, en een definitief einde; het zegt genoeg ja, dat ik niet echt hoef te wonen in haar mond en dat ze niet de dingen zegt waar nog geen vragen voor bestaan. Iets toevalligs, iets onmisbaars, en een infinitief begin. Iemand die niet wist hoe wat te geven, maar alles gunde. We putten uit elkaar en elkaar uit, bedrijvig volk van onze aardes. Het zegt genoeg ik hou van je, in ways ze allebei te willen zeggen. Was alles nu maar anders geweest.

De zee kan grijzer dan de lucht zijn. Ik heb ijzeren geduld. De reis te lang voor de gedachte die hij vervoert. De angstval blijft onvervuld en ongeroerd laat hij zich wachten op wat niet kan. tot tijd zichzelf beleven gaat, tot de honing uit haar hoofd zou lopen. De weg spoelt terug. Ook deze bui wordt omgeslagen als een pagina over de hemelrug.

1 Een relatie met een einde; een tijdje verkering. Vrolijke seks, ik ben verdrietig als een clown. "Het voelt alsof een tijd voorbij is," zei ze dan ook alsof ze de deur sloot die ik voor haar openhield. Liefde schamperde. Ik zwoer geen intertaal, geen common ground, geen theory of mind - nou, ok, ik hou al op. 2 Vannacht heb ik de klei uit je holtes gehaald en je gevuld met een aanklacht waar ik de woorden heb uitgedrukt. Was jij maar een man geweest. Ik was zo’n goede vrouw. Ik wou geen man of vrouw, of man of vrouw zijn, maar was je maar, liever dan geen man, was je maar een man geweest, en werd het maar weer winter - of liever, laat ook maar 3 aan ons voorbijgaan. Ik zit achterop met mijn handen in haar jaszak, zonder risico te troosten. Het festival begint terwijl wij een serie bingen. Als we nou heel stil blijven liggen, voegwoorden vermijden, en jij je recht op leven niet opeist. “Ik voel me zo eendimensionaal bij je,” maar onze seks is zulke vrolijke. 4 Ze brengt mijn hand naar binnen om haar klaar te voelen komen. Vreemde mannenhanden trekken een kinderwagen de bus in. Ze gaat zitten, staart het raam uit, bekent haar lichaam en wordt deel van het publiek geheim. Iedereen huilt, iedereen plast en iedereen menstrueert. Geloof me. Was ik maar geen man, maar 5 in ons openbare lichaam, buiten het gewicht van alle ongeleefde levens, gebleven in jou als in de blik van vreemden in alle richtingen van de tijd, in plaats van iets zo eendimensionaal als god, een optie op onsterfelijkheid en een mooie manier om niet te zeggen 6 dat hij het niet allebei kan hebben. Sterker nog, dat zij wel zonder had gekund. Had je dan verzet. Had hem aangekeken en gezegd dat hij het zelf maar uit moest zoeken en moest doen. Had iets van me geëist. Iemand tegenover me geweest - ja, ik weet het. Had het maar gekund. 7 Laat me je nog één keer want goed uitmaken is heiligen: je was precies wie ik nodig had, je voelt alsof je tijd voorbij is. Niet echt een reden, maar ik vrees dat ik je instemming niet nodig heb. Wie kan het eerlijk uitmaken? Jij bent het nou eenmaal niet gebleken, geworden, geweest. 8 “Doe maar wat je moet doen.” De zomer is toch over. Het echte leven zou beginnen. Straks zit ze daar met haar geschoren vagina en hopelijk geen baby in haar buik.

Iedereen lijdt geen geduld, geen medelijden voor jou, voor mij. Het spijt me geen tijd

Hij breekt een nieuw seizoen aan en daarna nog een. Dagen vroeger later. Langs het firmament staat men de winterstolp al uit te testen. Geen plannen nog om aardig, trots of tolerant te zijn. Wie een tipje van zijn ijsberg licht verliest gezicht en de genade zijn eigen soort te mogen wezen. Is er iemand al begonnen te worden wie die is? Zeg ‘ns, hoe is het om te weten dat je niemand bent geweest? Geen mens naar keuze meer te zijn? De richting van de tijd is als liefde van één kant: zonder kracht, zonder weerstand. Ik kende hem net via mijn vrienden die toen mensen voor me waren. Kwam toen in mijn nieuwe kamer met veel eerder hadden moeten en eerlijkheid als huiswerk. Een lastig mens en zijn idee van later, als hij echt gaat leven. Straks misschien een soort persoon dat ergens bij hoort, maar vooral niet verder gaat met tegenzin, tijd denkt uit te kunnen zitten. Wat een eikel, eigenlijk.

Toen op zondag probeerde ik bij mijn ouders herboren te worden. Ze had me leren proeven als een broer van boeken over levens waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden. Ze wilde voorlezen van zangers, zingen uit haar dichters. Elk van haar genen zou ze delen, ik had ze slechts hoeven ontvangen. Maar ik zat daar maar in bad. Ik hield van haar, hoe had ik dat ooit moeten weten? Ik werd volwassen. En een goed mens. Een professional, verdomme. Ik wist wel hoe en wat met mensen die je niet bent, maar het ging ook niet, niet echt. Vroeger bij mijn vriend ging alles - het iemand kennen, het zomaar weten. Ik weet niet, misschien was ik verliefd, misschien gewoon een puber. Misschien dat ik ook maar eens in een ander land moest wonen. Iemand die ik kende las een boek toen over hoe ze nergens meer iets om zou hoeven geven, nog een over hoe ze weer controle krijgen zou, en schreef gedichten in een handschrift dat ze niet meer terug kon lezen. Ik was een kind weer, van de tijd wist ik niets meer. Ik zocht een denker zonder berg, ik zocht wilskracht zonder lichaam, ik zocht verlossing zonder regels. Wat is wijsheid zonder tegels? Ik was een rotkind. Nee, grapje, ik was een aardige jongen, de alleraardigste misschien. Zo een waar een klas zich door verbindt. Ik bedenk het ook niet. De dominee, die zei dat. Was het dan het zelfbewustzijn? Het middle-childsyndroom? Verkeerd geconditioneerd? Christelijke inborst? Teringveel geblowd? Enfin, wie zal het zeggen? Ik was gewoon te bang, een schijterd. Iemand anders gaat de steenvrucht opbaren. Die zal me nooit vergeven, of heel erg bang worden, of in de lach schieten. En dan is het gedaan, dan word ik begraven. Ooit wilde ik graven, alsmaar graven. Ik wou komen helpen in de tuin. En ik wilde eens huilen, zo lang als kon niet, en dan een paar tranen, als een klein boertje. En dan nooit meer uit iemands schoot hoeven komen.